معنی فلوئور
عنصر فلوئور F و تاریخچه کشف آن :
فلوئور الكترونگاتيوترين عنصر جدول تناوبي است و مي‌تواند با ساير عناصر تركيب شود. اين ماده در انرژي اتمي و صنايع پيشرفته كاربرد زيادي دارد. يكي از مهمترين منابع عنصر فلوئور كاني فلوئوراسپار بوده كه از تركيب اين كاني با اسيد سولفوريك، فلوئوريد هيدروژن توليد مي‌شود كه ماده اوليه براي توليد تركيبات فلوئور است.
مهمترين تركيبات فلوئور، آلومينيوم‌تري فلورايد و كريوليت مي‌باشند كه در صنايع آلومينيوم سازي از اهميت خاصي برخوردارند. آلومينيوم‌تري فلورايد، كريستال سفيد رنگي است كه به عنوان مكمل الكتروليت در صنايع توليد آلومينيوم مصرف فراواني دارد.
اسم فلورين و فلوئور اسپار از كلمه لاتين Fluere به معني جريان يا فلاكس مي‌باشد. در سال 1525 استفاده از فلوئور اسپار به عنوان فلاكس مطرح گردد. از سال 1546 به بعد معادن فلورين در حد اقتصادي مورد بهره‌برداري قرار گرفت. قبل از اين تاريخ تنها بلورهاي درشت فلورين به عنوان زينت و براي ساختن ظروف و مجسمه در برخي از كشورها معمول بوده است.
در سال 1670 حكاكي بر روي شيشه بوسيله فلوئور اسپار تركيب شده با اسيد گزارش شد. مصرف هيدروژن فلورايد در توليد كلر و فلوئور و كربن‌ها به عنوان سرد كننده و نيز آلومينيوم فلورايد و كريوليت به عنوان كمك ذوب از سالهاي 1930 شروع گرديد. جنگ جهاني دوم باعث تحولات عظيمي در زمينه توليد و مصرف هيدروژن در آلكيلاسيون و توليد سوخت هواپيما و در توليد اورانيوم هگزا فلورايد به عنوان تغليظ كننده اورانيوم گرديد.
آ . اي . فرسمان دانشمند روسي اين عنصر را (همه چيز خور) خوانده است و بي‌شك تعداد بسيار كمي از اجسام، چه طبيعي و چه ساخته دست انسان، وجود دارند كه بتوانند در برابر اثر فلوئور مقاومت كنند. سرگذشت فلوئور خود حاكي از اين خصوصيت آن است. به استثناي گازهاي نادر، فلوئور آخرين غيرفلزي بود كه به صورت آزاد تهيه شد. يكصد سال از تاريخ پيشگويي وجود چنين عنصري گذشت تا آنكه دانشمندان قادر به توليد آن به صورت گازي شدند. شيميدانان در طي اين دوره پانزده بار دست به تهيه آن زدند ولي هر بار كوشش‌هايشان بي‌ثمر ماند و در موارد متعددي حتي جان خود را از دست دادند. در عين حال كاني طبيعي معروف فلوئور يعني فلورين از زمانهاي بسيار دور براي هر كلكسيونر سنگي آشنا بوده است. نام اين كاني بي‌ضرر در دست نوشته‌هاي مربوط به قرن شانزدهم هم ذكر شده است. تنها چيزي كه مي‌دانيم اين است كه در سال 1670 ميلادي صنعتگر نومبرگي اشتوانهارد اثر خورنده آن را بر شيشه مشاهده كرد.
اشوانهارد و بسياري ديگر پس از وي معتقد بودند كه اچينگ شيشه به خاطر اسيد سيليسيك است، در حاليكه اكنون همه مي دانيم اين اسيد فلوئوريدريك است كه بر شيشه اثر مي‌كند.
يك قرن گذشت تا آنكه شيله آزمايشاتي بر روي فلورين انجام داد. او دو نوع فلورين سبز و سفيد را مورد مطالعه قرار داد. اين دانشمند نمونه‌اي پودر شده را همراه با اسيد سولفوريك حرارت داد و متوجه شد كه سطح داخلي شيشه ظرف آزمايش مات شد و رسوب سفيد رنگي بر كف آن نشست. او چنين فرض كرد كه فلورين خاك آهك داري اشباع از يك اسيد نامعلوم است و با افزودن آب آهك به اين اسيد فلوئوريني مصنوعي، مشابه با كاني طبيعي ساخت.
سال 1771 ميلادي، يعني سال جداسازي اسيد فلوئوريدريك را تاريخ كشف فلوئور در نظر مي‌گيرند، گرچه اين تاريخ به ندرت مورد تصديق همگان است. ماهيت اسيدي كه شيله به دست آورد و در آن زمان آن را اسيد سوئدي خواند، نامشخص ماند. بر سر اين موضوع يعني كشف اسيدفلوئوريدريك توسط شيله در محافل علمي جنجال بود اما هر سال كه مي‌گذشت درستي ادعاي او بيشتر آشكار مي‌شد. به اين ترتيب اسيد فلوئوريدريك وارد طبقه‌بندي تركيبات شيميائي شد و دانشمندان به تدريج متقاعد شدند كه اين تركيب حاوي يك عنصر شيميائي جديد است. لاووازيه اين انديشه را وقت بخشيد و راديكال اسيد فلوئوريدريك (راديكال فلوئوريك)را به عنوان يك جسم ساده وارد «جدول اجسام ساده» كرد. البته لاووازيه به اشتباه فكر مي‌كرد كه اين اسيد حاوي اكسيژن است و اين اشتباه البته قابل درك است چون در آن زمان شيميدانان بر اين باور بودند كه اكسيژن جزء لاينفك همه اسيدهاست.
خلوص اسيد به دست آمده به روش شيله همچنان به عنوان يك مسئله برجاي ماند تا آنكه در سال 1809 ميلادي، گي‌لوساك و تنار اسيد فلوئوريدريكي نسبتاً خالص به دست آوردند. روش كار آنها اين بود كه فلورين را با اسيد سولفوريك در يك ظرف تقطير سربي حرارت دادند. هر دوي اين دانشمندان در طي آزمايشات خود چندين بار مسموم شدند. يك سال بعد حادثه‌اي مهم در تاريخ كودكي فلوئور روي داد. دو دانشمند معروف، ديوي انگليسي و آ. آمپر فرانسوي هر يك مستقلاً تركيب اسيد فلوئوريدريك را عاري از اكسيژن دانستند. آنها مصرانه مي‌‌‌انديشيدند كه اين اسيد تركيبي مشابه با اسيد كلريدريك يعني تركيبي شامل هيدروژن و يك عنصر ناشناخته است. ديوي اولين كسي بود كه سعي در به دست آوردن فلوئور خالص كرد، اما نتوانست فلوئور را به صورت آزاد تهيه كند. وي در مدت دو سال (1813 و1814 م.) تلاش دو روش را به كار برد. روش الكتروشيميائي كه تا آن زمان موجب تهيه سديم، پتاسيم، كلسيم و منيزيم شده بود و روش اثر كلر بر فلوئوريدها. الكتروليز اسيد فلوئوريدريك بي‌نتيجه بود و روش دوم نيز سودي نداشت و بيماري سختي كه حاصل كار با تركيبات فلوئور بود، ديوي را واداشت تا آزمايشهايش را متوقف كند. با همه اينها او از جمله اولين كساني بود كه جرم اتمي فلوئور را تعيين كرد. (عددي كه او گزارش كرد 06/19 بود). آزمايشات بي‌ثمر ديوي و بيماري او هشدار و اعلام خطري به ديگر دانشمندان بود و تقريباً به مدت بيست سال هيچ كس در جهت تهيه فلوئور آزاد تلاشي نكرد. تنها شاگرد و دستيار معروف ديوي، فارادي در سال 1834 م. (يعني پس از مرگ ديوي) كوشيد تا معماي تهيه فلوئور آزاد را حل كند اما او حتي با الكتروليز فلوئوريدهاي مذاب هم نتوانست به نتيجه‌اي برسد.
در مورد نام فلوئور هم بايد گفت كه آمپر كلمه يوناني فتورس به معني مخرب را به خاطر فعاليت شيميائي شديد فلوئور انتخاب كرد.